«Είναι ν’ απορεί κανείς…»
Πολλές φορές χρησιμοποιούμε τη δημώδη φράση «είναι ν’ απορείς» θέλοντας να εκφράσουμε το μέγεθος της έκπληξης, της δυσφορίας, της απορίας, της διαμαρτυρίας ή ακόμη και της αγανάκτησης που νιώθουμε ενώπιον μίας παγιωμένης, στρεβλής νοοτροπίας που μας χαρακτηρίζει…
Αυτή η διαδεδομένη έκφραση είναι η πρώτη που μου ήρθε στη σκέψη όταν πληροφορήθηκα το ιστορικό της υπόθεσης διαχείρισης της λειτουργίας της Υπηρεσίας Δόμησης στον Δήμο Φιλοθέης-Ψυχικού, προ ολίγων ημερών, όταν και επέστρεψα στα δημοσιογραφικά και αυτοδιοικητικά δρώμενα του Δήμου, μετά από απουσία κάποιων ετών, μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας που κρατάτε στα χέρια σας ή διαβάζετε μέσω του Διαδικτύου, ένεκα της νέας εποχής και στην ενημέρωση.
Πώς γίνεται λοιπόν, μία καθ’ όλα απαραίτητη για την εύρυθμη λειτουργία ενός Δήμου, υπηρεσία, όπως η Πολεοδομία, να απαξιώνεται, να εγκαταλείπεται στην τύχη της και να οδηγείται στην παρακμή και τη σταδιακή απαξίωση, εκ των ένδον; Ποιοι ήταν οι φαεινοί εγκέφαλοι που άφησαν ή επιδίωξαν να συμβεί αυτό, αφήνοντας απλήρωτους και ουσιαστικά χωρίς δουλειά υπαλλήλους του Δήμου που ευσυνείδητα επιτελούσαν το καθήκον τους και είχαν αναλάβει μία τόσο κρίσιμη πτυχή του μηχανισμού παροχής υπηρεσιών στους δημότες;
Δεν θα πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες για τυχόν παραλείψεις, λάθη, αστοχίες αθέλητες θα θέλαμε να πιστεύουμε; Δεν πρέπει να επιληφθούν αρμόδια όργανα για την απόδοση ευθυνών, όπως η Αποκεντρωμένη Διοίκηση, το υπουργείο Εσωτερικών, η Εθνική Αρχή Διαφάνειας που επιβλέπουν την τήρηση του κείμενου νομοθετικού πλαισίου και την εφαρμογή της νομιμότητας;
Πάντως το να μένουν χωρίς δουλειά, όντες απλήρωτοι επί μήνες, δημόσιοι υπάλληλοι, σε έναν Δήμο του ελληνικού κράτους, συνιστά όχι απλώς παράδοξο, που θα μπορούσαν κάποιοι να παραβλέψουν, αλλά περίπτωση τυχόν ερευνώμενης κακοδιοίκησης που θα μπορούσε να διερευνήσει, εφόσον προκύψουν βάσιμα στοιχεία και στέρεες αποδείξεις, σκόπιμες παραλείψεις και ευθύνες, η Δικαιοσύνη.
Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι το δικαιούνται πρώτοι ως άμεσα ενδιαφερόμενοι και θιγόμενοι, αλλά και οι δημότες οι οποίοι υπέστησαν τις επιπτώσεις από τη μη εύρυθμη λειτουργία της Πολεοδομίας του Δήμου στο πρόσφατο παρελθόν. Τώρα που αποκαταστάθηκε η ομαλότητα και επανήλθε η κανονικότητα στην εν λόγω υπηρεσία, έφτασε θεωρώ η ώρα για την απόδοση ευθυνών και την αποκάλυψη της αλήθειας ως προς το «τις πταίει;».
Η Ελλάδα καίγεται, αλλά κάποιων το αυτί δεν ιδρώνει…
Το άλλο ευτράπελο των ημερών που αφορά στον Δήμο μας, χωρίς να φέρει ουδεμία ευθύνη ή φταίξιμο επ’ αυτού, φυσικά, είναι η έκδοση από το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας και η συνακόλουθη γνωστοποίηση από πλευράς ΚΕΣΥΠΟΘΑ, στον Δήμαρχο Φιλοθέης-Ψυχικού, λίγες ημέρες πριν, του περιεχομένου του ως προς την απόδοση όρων δόμησης στο οικοδομικό τετράγωνο 145 που αποτελεί κοινόχρηστη-κοινωφελή έκταση πρασίνου που αποτελεί, συνάμα και τμήμα χαρακτηρισμένης δασικής έκτασης και είναι «ιερό δισκοπότηρο» για τον χαρακτήρα της κηπούπολής μας.
Η πρόκληση από πλευράς πολιτείας είναι διαρκής και επαναλαμβανόμενη, τόσο ώστε κάποιοι να μην αισθάνονται την παραμικρή αναστολή ή αιδώ, ώστε να παίρνουν το μέρος οικοδομικών συμφερόντων, ενώ γνωρίζουν τις σχετικές απορριπτικές αποφάσεις-γνωμοδοτήσεις τόσο της τακτικής Δικαιοσύνης και του ΣτΕ, όσο και τις σχετικές αποφάσεις του Δήμου Φιλοθέης-Ψυχικού, από τη δεκαετία του 1930 και εντεύθεν.
Κι όλα αυτά, κατά τραγική σύμπτωση και ειρωνεία, τις ημέρες που η Αττική είχε παραδοθεί στις φλόγες σε ακτίνα 35 χιλιομέτρων και η μεγάλη φωτιά του φετινού καλοκαιριού που έκαψε σχεδόν 100.000 στρέμματα γης, από τα οποία οι 70.000 είναι δάσος ή δασική έκταση, έφτασαν μέχρι τον αστικό ιστό του λεκανοπεδίου και γειτονιές του Χαλανδρίου και των Βριλησσίων…
Ως πότε το πράσινο στην Αττική, αλλά και πανελλαδικά, θα θεωρείται από ορισμένους υψηλά ιστάμενους παράγοντες ανάξιο σημασίας ή περιττό προσοχής και δέουσας προστασίας;
Με τέτοιες κινήσεις δεν ενθαρρύνονται, ακουσίως έστω, οι κάθε φύσης και λογής οικοπεδοφάγοι, οι οικοδομικοί συνεταιρισμοί να διεκδικούν ολοένα περισσότερες εκτάσεις πρασίνου, ακόμη και χαρακτηρισμένες ως δασικές και προστατευόμενες, ώστε να γίνουν τσιμέντο και να ασχημύνουν ακόμη περισσότερο τις πόλεις που ζούμε και το περιβάλλον που κινούμαστε και θέλουμε να αναβαθμίσουμε εντός αυτού της ποιότητας ζωής μας;
Γίνεται να επιτευχθεί αυτό με την αύξηση της δόμησης και τη μείωση των χώρων πρασίνου…
Νίκος Γκαρόζης
H αναδημοσίευση του παραπάνω άρθρου ή μέρους του επιτρέπεται μόνο αν αναφέρεται ως πηγή το top-nea.gr με ενεργό σύνδεσμο στην εν λόγω καταχώρηση.
